Ginlubad sa Filipino. Pahina 17-18 sang libro, “Isa lang ang pangalan” ni Rebecca T. Anonuevo. 2012, UST Publishing House. Mabakal sa National Bookstore.

Sa kada paghugas ko sang pinggan, liwat-liwat,
daw wala katapusan, pagsilhig sang mga mumho
kag pagtrapo sang salog kag la mesa, pabalik-balik,
para kuhaon ang langsa kag alwak sa mga ibabaw;
pagpanumdum gulpi sang iluto sa masunod
samtang bag-o lang natapos magkaon; dugay-dugay
pagpanit sang patatas ukon pagla-ga sang karne;
pagpamatyag sa mga kanto kag kilid–
pisik sang mantika sa dingding kag kalan,
panong sang subay nga nagapakadto-pakari halin sa kon diin,
may litik nga baso o napingas nga bibig sang tasa;
sa kada paghimas ko sa hining sang almires
halin Romblon, pagpangita sang nadula nga abrelata,
pag-isip kung husto ang kutsara sa tinidor,
nagakadumduman ko nga may pagpangamuyo kag dugang nga pagkatingala
ang iya mga kamot, wala kakapoy nga nagtuga
sang kada adlaw kag gab-i sa iya bahandion nga pulungkuan,
wala nagsukot sang ulo luas sa bawang,
wala nagluha sa aligutgot kundi bangud sa sibuyas, o hinali,
nagpatna nga magpug-ok, supton sila, kaangay sang sardinas,
wala nag-isip luas sa tasa sang tubig para sa tinig-ang.
Wala ko gid nabayaran, indi ko masarangan bayaran,
kag subong indi matupongan ang bug-os niya nga paghalad.
Ngaa asta sa pinakaulihi, wala gid sia nakaantos,
ginhakos ako sang hugot sang iya mga tul-an,
wala ginbatyag ang nagapanalupsop nga sakit, naghutik-hutik
sang palakton nga daw nagabalik sa pagkalapsag
kag taguangkan, wala katapusan, ay, wala katapusan.
Kada tion nagabisita ang iya paghigugma
kaangay sang tambak sa lababo nga mga pinggan.

Isa Lang Ang Pangalan

Sa tuwing naghuhugas ako ng pinggan, paulit-ulit,
tila walang katapusan, nagwawalis ng mga mumo
at nagpupunas ng sahig at hapag, pabalik-balik,
para tanggalin ang lansa at ligwak sa mga ibabaw;
nagkukuro dagli ng iluluto sa susunod
gayong katatapos lang kumain; maya-maya’y
nagbabalat ng patatas o naglalaga ng karne;
nagmamatyag sa mga sulok-sulok at singit–
tilamsik ng mantika sa dingding at kalan,
pulutong ng langgam na paroo’t parito mula kung saan,
may lamat na baso o natapyas ng bibig ng puswelo;
sa tuwing sinasalat ko ang kinis ng almires
mula Romblon, hinahanap ang nawawalang abrelata,
binibilang kung sapat at kutsara sa tinidor,
naaalala ko nang may panalangin at lalong pagkamangha
ang kaniyang mga kamay, walang pagod na lumikha
ng bawat araw at gabi sa kaniyang mutyang luklukan,
di sumingil ng ulo maliban sa bawang,
di lumuha ng hinagpis kundi dahil sa sibuyas, o marahil,
nagpasyang maglihim, imbakin iyon, tulad ng sardinas,
di nagkuwenta liban sa tasa ng tubig para sa sinaing.
Di ko nabayaran kailanman, di kayang mabayaran,
at ngayo’y di matapatan ang ganap niyang pag-aalay.
Ano’t sa kahuli-huliha’y di pa rin siya nakatiis,
niyakap akong mahigpit ng kaniyang mga buto,
di ininda ang nanunuot na sakit, bumulong-bulong
ng palaisipang tila bumabalik sa musmos
at sinapupunan, walang hanggan, ay, walang hanggan.
Bawat saglit dumadalaw ang kaniyang pag-ibig
tulad ng tambak sa lababong mga pinggan.